De midlifecrisis, die ons persoonlijke en professionele leven in beroering brengt, markeert het moment voor een onvermijdelijke herziening, een bron van ongemak, maar ook van hoop en voldoening.
In haar boek Surmonter la crise du milieu de vie* (De midlifecrisis overwinnen) praat psychologe en psychoanalytica Lisbeth Von Benedek met ons over deze cruciale periode, die net zo belangrijk is als de adolescentie, in de constructie van het zelf. Het is een belangrijk moment om onszelf eindelijk te onttrekken aan de blik van anderen en de absolute vrijheid te bereiken om onszelf te zijn.
“Het is niet zo gemakkelijk om te worden wat je bent”, zei Albert Camus. Als deze zoektocht naar zichzelf een levenswerk is, wordt ze gekenmerkt door beslissende periodes. Dit is het geval voor wat bekend staat als de leefomgeving. Een identiteitscrisis die optreedt rond het veertigste levensjaar, meestal veroorzaakt door een interne of externe gebeurtenis: ziekte, verlies, een liefdesbreuk, professionele mislukking, etc. Zoals Lisbeth Von Benedek samenvat in haar boek over dit onderwerp: “Hier zijn we dan, in het midden van ons leven, in een ‘natuurlijke’ fase van depressie, veroorzaakt door het verlies van onze illusies: la comedia è finita. »
De onvermijdelijke balans van de leefomgeving
Investeren in onze studie, een baan vinden, een gezin stichten… we hebben het druk gehad tijdens het eerste deel van ons leven! Zelfs als dat betekent dat we onze inspanningen moeten vermenigvuldigen en bepaalde aspecten van onszelf moeten verstikken om aan de verwachtingen te voldoen en onze plaats te vinden. We hebben onszelf gedwongen om “iemand te worden”. Wanneer er iets klikt, wanneer er een gebeurtenis plaatsvindt, zet de overgangsperiode die wordt geboden door de omgeving waarin we leven ons aan om onszelf vragen te stellen. Soms stellen we onze persoonlijke en familiale balans in vraag, soms zien we frustratie op het werk. Het is dus niet ongewoon dat je in deze periode van je leven van carrière verandert en ondernemersaspiraties hebt. Waarom nu? Omdat we in het nauw gedreven zijn, we moe zijn van het streven naar schijnbaar onberispelijke modellen en we ze niet langer de rug kunnen toekeren. Het is tijd om de volledige complexiteit van onze identiteit onder ogen te zien, zodat we volwassen kunnen worden en onszelf volledig kunnen accepteren, precies zoals we zijn.
De stadia in deze existentiële crisis
Er zijn een aantal belangrijke stappen in dit proces, die de psychologe in haar boek gedetailleerd beschrijft. De eerste is om “ons bewust te worden van wat onze oriëntatie en onze levenskeuzes heeft beïnvloed, de eerste stap om duidelijk te zien wat we missen, wat ons kwelt, wat ons deprimeert of ongelukkig maakt”. De tweede stap is afstand nemen van hoe het vroeger was. Hij krijgt de trekken van een eeuwige puber, die in het verleden leeft en voortdurend op zoek is naar perfectie. Nu we de tweede helft van ons leven ingaan, zullen we in het reine moeten komen met het feit dat we ouder worden en onze nostalgie naar de jeugd van ons af moeten schudden. Maar, zoals de auteur aangeeft: “Afscheid nemen van de illusie van eeuwige adolescentie betekent niet dat we de vitaliteit van de jeugd opgeven. In plaats van koste wat kost jong te willen blijven, is het aan ons om, door te accepteren dat we ouder worden, te leren de energie die we hebben te gebruiken om te doen wat we vandaag en morgen moeten doen (…) om onaangeboorde hulpbronnen te ontdekken”.
Midlifecrisis: hoe kun je ervan groeien?
Deze existentiële crisis wordt gekenmerkt door een besef van zijn eindigheid en eenzaamheid. Op het eerste gezicht niet erg vreugdevol, maar in werkelijkheid een kans om onze angsten te temmen zodat we beter van het heden kunnen genieten en ons steviger in de realiteit kunnen verankeren. Het is tijd om het zijn boven het uiterlijk te stellen: “het deel van ons dat niet in staat is geweest naar voren te komen, moet gehoord en overwogen worden”. Omdat “sociale identiteit wordt gevormd door externe bevelen”, is het nu tijd om onze sociale persoonlijkheid op te geven en ongemaskerd verder te gaan: “Meestal realiseren we ons niet in welke rol we onszelf hebben gevangen en welke functie die voor ons heeft”. Rouwen om het verlies van deze persona is aanvankelijk duizelingwekkend. Maar het zal ook “de energie vrijmaken die voorheen werd gebruikt om het te onderhouden en op zijn plaats te houden”. Laten we meteen duidelijk zijn: dit gaat niet van een leien dakje. Voordat de chaos aanleiding geeft tot nieuwe persoonlijke of professionele rijkdom, kan deze overgangstoestand flirten met depressie, wat niet ontkend moet worden: “Psychologisch evenwicht is niet de afwezigheid van depressie, maar juist het vermogen om depressie te verwelkomen”.
De bevraging gevolgd door het momentum dat de midlifecrisis kenmerkt, moedigt ons aan om te streven naar heelheid. De leefomgeving moet worden gezien als een kans die moet worden aangegrepen, niet om een perfect wezen te worden, maar een complexer en completer individu. Kortom, 5 vragen uit het boek kunnen je helpen om na te denken over de midlifecrisis:
- Wat moet je bewijzen?
- Welke dromen heb je opgegeven?
- In welke sociale of professionele rol voel je je bijzonder gewaardeerd?
- Waardeer je de persoon die je geworden bent?
- Wat verwacht en hoop je in je toekomstige leven?
*De midlifecrisis overwinnen, Lisbeth Von Benedek, Uitgeverij Eyrolles
